Wymieniony w tytule teodolit pozyskałem jako prezent. Ofiarodawcą był właściciel małej firmy geodezyjnej specjalizującej się w pomiarach przemysłowych, ale inny asortyment prac też realizowali. Przyjmowanie prezentów zobowiązuje i to nawet, kiedy ofiarodawca pozyskał go za „free” jako deputat przy likwidacji firmy Geoprojekt. Postanowiłem się jakoś zrewanżować, o czym napiszę na końcu. Zmieniły się techniki pomiarowe i teodolit większość swojego żywota spędził w dobrze klimatyzowanym magazynie. Wpłynęło to na jego super kondycję. Ciąg dalszy opowiadania w obrazach i tekście.
Fot. 1. Po lewej zeskanowana okładka prospektu tego instrumentu, a po prawej fotografia z natury.
Fot. 2. Teodolit zaopatrzyłem w gniazdo łączenia z nasadką dalmierczą Kern. Trzy takie nasadki, które pozyskałem okazały się niesprawne. Trudno, jako niesprawne eksponaty, na półce prezentują się imponująco.
Fot. 3. Po lewej teodolit z nasadką pryzmatyczną PZO do pomiaru „zza winkla” i do obserwacji astronomicznych. Po prawej nasz teodolit w towarzystwie innych eksponatów.
Fot. 4. Sposób rektyfikacji wyżej opisanych błędów. Różne firmy proponowały odmienne sposoby rektyfikacji błędów. Zeiss zaoferował standardową metodę, najbardziej intuicyjną.
A teraz pora na krótki opis na czym polegał rewanż. Zawsze bardzo przykładałem się, aby na mapie do celów projektowych granice działek (nieruchomości) były wykazane zgodnie ze stanem prawnym. Lista dokumentów mających moc dowodową wykazana jest w rozporządzeniu „o rozgraniczaniu nieruchomości”. Jeżeli brakowało w zasobie danych do opracowania kameralnego granic, to proponowałem zleceniodawcom postępowanie terenowo-prawne. Były to przypadki sporadyczne. A więc do rzeczy.
Raport z przystosowania niżej pokazanego szkicu podstawowego do układu „2000”. W zasobie nie było danych do osnowy lokalnej wykazanej na poniższym szkicu. Na poniższym szkicu jest komplet danych do opracowania granic działki nr 402/162. Współrzędne punktów granicznych 6,4,012 w układzie „2000” pozyskano z natury w ramach innego zlecenia.
Rys. 1. Kopia archiwalnego szkicu katastralnego. W układzie lokalnym przyjąłem współrzędne punktów osnowy: 1001 x=1154,40 y=1000,00 1002 x=1219,10 y=1000,00 Pozostałe punktu osnowy, tj. 1003-1007, pozyskały współrzędne metodą pomiarów prostokątnych z miar uwidocznionych na szkicu. Na podstawie przeliczonych współrzędnych osnowy w układzie szkicu, obliczono metodą domiarów prostokątnych współrzędne punktów granicznych: 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14.
Rys. 2. Kopia mapy zasadniczej syntezą opracowania: – na niebiesko przebieg granicy wg danych z mapy numerycznej, – z żółtą obwódką poprawny przebieg granicy. Na czerwono czołówki z opracowania, na zielono czołówki ze szkicu podstawowego, na niebiesko czołówki z mapy numerycznej.
Porównanie współrzędnych z opracowania ze współrzędnymi z bazy mapy numerycznej.
Fot. 1. Po lewej zeskanowana okładka prospektu tego instrumentu, a po prawej fotografia z natury.
Fot. 2. Teodolit zaopatrzyłem w gniazdo łączenia z nasadką dalmierczą Kern. Trzy takie nasadki, które pozyskałem okazały się niesprawne. Trudno, jako niesprawne eksponaty, na półce prezentują się imponująco.
Fot. 3. Po lewej teodolit z nasadką pryzmatyczną PZO do pomiaru „zza winkla” i do obserwacji astronomicznych. Po prawej nasz teodolit w towarzystwie innych eksponatów.
Fot. 4. Sposób rektyfikacji wyżej opisanych błędów. Różne firmy proponowały odmienne sposoby rektyfikacji błędów. Zeiss zaoferował standardową metodę, najbardziej intuicyjną.
Rys. 1. Kopia archiwalnego szkicu katastralnego. W układzie lokalnym przyjąłem współrzędne punktów osnowy:
Rys. 2. Kopia mapy zasadniczej syntezą opracowania:
Porównanie współrzędnych z opracowania ze współrzędnymi z bazy mapy numerycznej.