W latach 80-tych szwajcarska firma Wild z Heerbrugg wyprodukowała bardzo udany teodolit Wild T 1610. Wówczas była to ścisła czołówka tego typu instrumentów. Mój egzemplarz kupiłem jako niesprawny za 600zł – to cena za nostalgię za czasami pracy w terenie. Kupno baterii do zasilania wraz z ich wymianą to 100zł. I tak za tą cenę instrument stanowił dekorację wnętrza. Jednak nowy akumulatorek po naładowaniu sprawił mi niespodziankę. Okazało się, że wszystkie funkcje się pojawiają i to poprawnie. Tutaj uwaga – oprócz firmowej etykiety Wild, jest też fabryczna płytka metalowa z napisem Leica. Mało tego, na oryginalnym akumulatorku jest fabryczna naklejka z napisem „Leica Geosystems, Made in Switzerland”. To by wskazywało na to, że ten egzemplarz powstał w latach 90-tych. W komplecie ponadto dwie ładowarki do akumulatora oraz, co istotne, sprawna nasadka dalmiercza Wild Di 1000. O przygodzie z instrumentem więcej w dalszej części opracowania.
Fot. 1. Po lewej nasz bohater na stanowisku. Po środku lustro dalmiercze Wild na moim balkonie. W prosty sposób przy użyciu tego zestawu wyznacza się wysokości punktów niedostępnych. Po prawej zamiana miejsc – instrument na balkonie, gdzie wcześniej stało na statywie lustro, a lustro powędrowało tam, gdzie wcześniej stał instrument. Bo jeden pomiar, to żaden pomiar.
Fot. 2. Zmagania z wymianą zużytych ogniw. Sprawne kupione w Batimexie, a wymiany dokonał znajomy zegarmistrz. Po czasie zauważyłem, że tamże można kupić kompletny akumulator w cenie 135zł. Oczywiście skorzystałem z tej oferty. Stary, po modyfikacji, zasilił inny instrument.
Fot. 3. U góry po lewej wyraźny cel do sprawdzenia warunków geometrycznych teodolitu. Po prawej u góry szkic i notatki ze sprawdzenia teodolitu. U dołu instrukcja jak wyeliminować błędy indeksu koła pionowego oraz błędu inklinacji.
Fot. 4. Powyżej raport końcowy. W tak zwanym międzyczasie zabawiałem się wymianą obiektywu z uszkodzonego teodolitu optycznego Wild T16. Z pozoru to takie same, ale nie do końca. Po wymianie obiektywów, błędy instrumentu zmieniały się znacząco. Tak jak z wieloma przypadkami, części do starszych instrumentów selekcjonowano do konkretnych instrumentów i po ich wymianie trzeba instrument ponownie komparować. Z częściami mechanicznymi bywa podobnie. Jak widać, z powyższych ilustracji, usuwanie błędów instrumentu odbywa się w drodze elektronicznej. Ale śrubki do rektyfikacji w segmencie okularu pozostawiono.
Fot. 5. Sceneria z pomiaru wysokości budynku. Celowo bardzo mdłą czcionką zaznaczyłem: x – cel, czyli krawędź budynku, 1 – stanowisko instrumentu nr 1, 2 – stanowisko instrumentu nr 2. Po prawej na wyświetlaczu widać odległość zredukowaną oraz przewyższenie.
Instrument posiada pożyteczną funkcję – po pomiarze odległości, na wyświetlaczu pojawia się opcjonalnie odległość oraz przewyższenie. Pochylając lunetę, na wyświetlaczu zmienia się wartość przewyższenia, a odczyt odległości pozostaje niezmienny. Można w ten sposób pomierzyć wysokość punktów niedostępnych (zwis liny, wysokość masztów i budynków). Ja skupiłem się na pomiarze wysokości 11-to piętrowego budynku. Wysokość podstawy budynku i wysokości dwóch stanowisk pomiarowych wyznaczyłem metodą niwelacji geometrycznej. Początek i koniec ciągu niwelacyjnego to elementy naziemne sieci uzbrojenia terenu (do tego celu wystarczy). Cel umieściłem na balkonie. Wysokość instrumentu i celu była identyczna. Nieco pracy w biurze, czyli mieszkaniu i po krzyku. Na podstawie kontaktu z różnymi współczesnymi tachimetrami powiem tak, że nie wszystkie one posiadają funkcję wyznaczania wysokości punktów niedostępnych.
Fot. 6. Tutaj obraz mówi więcej, niż tysiąc słów. W tak zwanym międzyczasie zmienił się krajobraz. W miejscu piwnej karczmy i ogródków działkowych powstał parking na 300 miejsc. Po co aż tyle? Nie wiem.
Fot. 7. Pokazuję różnicę pomiędzy teodolitem elektronicznym Wilda, a tachimetrem elektronicznym Wilda. Po prawej bohater niniejszego opracowania. Nasadka dalmiercza Wild czyni go tachimetrem elektronicznym. Tutaj niepotrzebne są kable sprzęgające. Nasadka poprzez styki komunikuje się z instrumentem. Położony kabel do transmisji danych do komputera. Instrument posiada wewnętrzną pamięć.
Fot. 8. Wrzesień 1991 roku – Paryż, Pola Elizejskie. Po raz pierwszy widziałem Wilda T 1610 w akcji. Inwentaryzacja przewodu w odkrywce. Wtedy to zostałem zainfekowany chęcią posiadania tego instrumentu. Ale wtedy był nie dla wszystkich i kosztował majątek. Ale lepiej późno, niż wcale (rzekła baba wbiegając na peron po odjeździe pociągu).
Fot. 1. Po lewej nasz bohater na stanowisku. Po środku lustro dalmiercze Wild na moim balkonie. W prosty sposób przy użyciu tego zestawu wyznacza się wysokości punktów niedostępnych. Po prawej zamiana miejsc – instrument na balkonie, gdzie wcześniej stało na statywie lustro, a lustro powędrowało tam, gdzie wcześniej stał instrument. Bo jeden pomiar, to żaden pomiar.
Fot. 2. Zmagania z wymianą zużytych ogniw. Sprawne kupione w Batimexie, a wymiany dokonał znajomy zegarmistrz. Po czasie zauważyłem, że tamże można kupić kompletny akumulator w cenie 135zł. Oczywiście skorzystałem z tej oferty. Stary, po modyfikacji, zasilił inny instrument.
Fot. 3. U góry po lewej wyraźny cel do sprawdzenia warunków geometrycznych teodolitu. Po prawej u góry szkic i notatki ze sprawdzenia teodolitu. U dołu instrukcja jak wyeliminować błędy indeksu koła pionowego oraz błędu inklinacji.
Fot. 4. Powyżej raport końcowy. W tak zwanym międzyczasie zabawiałem się wymianą obiektywu z uszkodzonego teodolitu optycznego Wild T16. Z pozoru to takie same, ale nie do końca. Po wymianie obiektywów, błędy instrumentu zmieniały się znacząco. Tak jak z wieloma przypadkami, części do starszych instrumentów selekcjonowano do konkretnych instrumentów i po ich wymianie trzeba instrument ponownie komparować. Z częściami mechanicznymi bywa podobnie. Jak widać, z powyższych ilustracji, usuwanie błędów instrumentu odbywa się w drodze elektronicznej. Ale śrubki do rektyfikacji w segmencie okularu pozostawiono.
Fot. 5. Sceneria z pomiaru wysokości budynku. Celowo bardzo mdłą czcionką zaznaczyłem:
Fot. 6. Tutaj obraz mówi więcej, niż tysiąc słów. W tak zwanym międzyczasie zmienił się krajobraz. W miejscu piwnej karczmy i ogródków działkowych powstał parking na 300 miejsc. Po co aż tyle? Nie wiem.
Fot. 7. Pokazuję różnicę pomiędzy teodolitem elektronicznym Wilda, a tachimetrem elektronicznym Wilda. Po prawej bohater niniejszego opracowania. Nasadka dalmiercza Wild czyni go tachimetrem elektronicznym. Tutaj niepotrzebne są kable sprzęgające. Nasadka poprzez styki komunikuje się z instrumentem. Położony kabel do transmisji danych do komputera. Instrument posiada wewnętrzną pamięć.
Fot. 8. Wrzesień 1991 roku – Paryż, Pola Elizejskie. Po raz pierwszy widziałem Wilda T 1610 w akcji. Inwentaryzacja przewodu w odkrywce. Wtedy to zostałem zainfekowany chęcią posiadania tego instrumentu. Ale wtedy był nie dla wszystkich i kosztował majątek. Ale lepiej późno, niż wcale (rzekła baba wbiegając na peron po odjeździe pociągu).